Eerste stappen
“Als kind wilde ik al juf worden, maar na de PABO merkte ik dat het onderwijs niet zo goed bij me past,” vertelt Esther, “omdat je dan een vast stramien volgt met alle methodes die daarbij horen”. Esther werkte eerder voor andere opvangorganisaties, en is nu bijna drie jaar aan de slag als pedagogisch professional bij Korein. “Ik heb een eigen groep binnen de bso voor kinderen van 4 tot 7 jaar, en ik ben invaller bij de baby’s en peuters. We houden op de opvang een vast dagritme aan voor de kinderen, maar ik vind het ook belangrijk dat ze vrij zijn om te spelen. Daar hebben ze behoefte aan, zeker wanneer het vrijdagmiddag is. Die jonge kinderen barsten van de energie, dus ik neem ze zo veel mogelijk mee naar buiten waar ze uit hun bol kunnen gaan.”

Ze doet haar werk met passie, omdat ze het fantastisch vindt om met kinderen te werken. “Kinderen zijn nog een onbeschreven blad. Ik vind het prachtig dat ik ze op deze manier kan helpen met de eerste stappen op het pad naar hun toekomst, als bouwsteen in hun ontwikkeling. Ze leren als peuter al veel vaardigheden bij ons, die ze dan meenemen als ze voor het eerst naar school gaan. De cognitieve ontwikkeling is enorm van belang, maar daarnaast leren ze ook veel op motorisch gebied en het vlak van sociale ontwikkeling. Ook dat is ontzettend belangrijk: als een kind niet goed in z’n vel zit, kan het ook niet goed leren op school.”

Het Vergeten Kind
Naast haar betaalde werk bij Korein is Esther ook al zeven jaar vrijwilliger bij stichting Het Vergeten Kind. “Die stichting is er voor kinderen die geen veilige thuissituatie hebben, bijvoorbeeld omdat ze moesten vluchten voor oorlog in hun thuisland.” Kinderen die niet de kans krijgen om kind te zijn worden enorm belemmerd in hun ontwikkeling. In Nederland zijn er naar schatting 100.000 kinderen die in een onveilige thuissituatie zitten, bij de helft daarvan is de situatie zelfs zo ernstig dat ze niet meer thuis kunnen wonen.

Stichting Het Vergeten Kind biedt opvanghuizen en opvanggezinnen, voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen. Ook organiseren ze door het jaar heen diverse activiteiten, zoals weekendjes of dagjes weg. “Voor veel kinderen zijn die uitstapjes een korte vakantie, waardoor ze even kunnen ontspannen en niet aan hun zorgen hoeven te denken. We gaan dan bijvoorbeeld naar een pretpark of een dierentuin. Afgelopen zomer ging ik mee op het uitstapje naar de Efteling, waar we met maar liefst 50 bussen vol kinderen uit het hele land arriveerden. Het was prachtig om te zien hoe sommige kinderen ontdooien tijdens zo’n dag. Ze praten niet zo makkelijk over de dingen waar ze mee zitten, en dat is op zo’n dag ook helemaal niet de bedoeling: de zorgen moeten juist even opzij. De dankbaarheid die je terugkrijgt na zo’n dag is hartverwarmend, zowel van de ouders als de kinderen zelf, voor een dag vol mooie herinneringen.”

Elke dag een nieuwe uitdaging
Hoe ziet Esther haar eigen toekomst? “Ik sta daar eigenlijk niet zo veel bij stil. Ik weet wel zeker dat ik met en voor kinderen wil blijven werken, en deze rol in de kinderopvang past heel goed bij me. Werken op een school trekt me niet meer, omdat ik kinderen graag meer ruimte wil geven dan er mogelijk is binnen het onderwijssysteem. Verder zie ik wel wat de toekomst me brengt.”

Want hoewel de werkdruk hoog is, doet Esther haar werk met veel liefde. “Ouders wensen ons vaak veel plezier met spelen als ze hun kinderen brengen. Dan denk ik wel eens: het is niet zo dat wij alleen maar de hele dag aan het spelen zijn. Er komt een heleboel meer bij kijken: we zorgen dat de kinderen zich op hun gemak voelen, en veilig. Ik geniet ervan dat elke dag weer een nieuwe uitdaging is, zeker tijdens de Sinterklaastijd. Zie ze dan maar eens rustig te houden.”