‘Als iedereen happy is, dan ben ik dat ook’

We ontmoetten Yvonne op de Korein-vestiging in de Frankrijkstraat. De kinderen zijn net aan het lunchen, maar een kort gesprek, daar heeft ze wel tijd voor. ‘Ik ben allang blij dat het niet via Teams is.’

40 jaar, dat is absoluut een mijlpaal. ‘Het is een half leven. Dat gevoel heb ik ook wel’, lacht ze. ‘Toen ik 23 was, ben ik begonnen bij de Regenboog. Deze kinderopvang zat in een oud schoolgebouw en werd een internationaal kinderdagverblijf. In die tijd waren er veel arbeidsmigranten, maar die wilden allemaal terug. Dat was het plan, ook van de regering. Voor elke cultuur hadden we destijds een aparte leidster: er was een Antilliaanse leidster, een Turkse en een Marokkaanse. Zij spraken dan in hun eigen taal met de kinderen, zodat die de taal niet zouden verleren. Wat vond ik dat heerlijk, al die verschillende culturen.’

Begrip
Rustig was het geen moment. ‘Vroeger haalden wij de kinderen om half 7 ’s ochtends op met een busje. Ze gingen dan bij ons in bad en kregen een warme maaltijd. Eigenlijk was het gewoon een huishouden dat je runt met drie vrouwen.’

Er is veel veranderd, beaamt ook Yvonne. ‘Je moet wel flexibel zijn met beleid. Werken met kinderen is mijn eerste natuur. Maar de visie waarop er met kinderen wordt omgegaan, verandert door de jaren heen. We kijken nu meer naar het individu, en gaan met het kind mee. Daarmee verandert ook je eigen visie: je krijgt meer begrip voor het kind. Vroeger waren we daarin wat strenger. Kinderen moesten zich maar aanpassen aan de groepsstructuur. En gewoon luisteren.’

Bemoeien
Met de ontwikkelingen op visie en beleid, groeide ook haar nieuwsgierigheid. ‘De Regenboog was een groot dagverblijf met veel reuring. Maar rond mijn dertigste wilde ik meer. Toen begon ik met het begeleiden van stagiaires. Samen met een aantal collega’s vormden we het promotieteam, en bezochten we scholen en beurzen om nieuwe studenten te werven. Ik heb ook 7 jaar methodisch begeleiden gegeven, was video-interactiebegeleider en heb in veel werkgroepen gezeten.’

Ze vervolgt: ‘Oh, en ik ben ook nog teamcoach geweest. Dat is een mix van pedagogisch coach en vestigingsassistent. Ze vult aan: Ik voel me al snel eigenaar: ik heb de vestiging Otterstraat van de grond mee opgebouwd. Deze vestiging overigens ook, samen met mijn collega Lisanne. Als ik me toch overal mee bemoei, kan ik net zo goed coach worden, vond ik. En dat vond mijn manager ook.’

Volle bak
Met al die extra curriculaire activiteiten is Yvonne inmiddels gestopt. ‘Het is al heftig genoeg. Veel kinderen op deze vestiging spreken de taal niet. We hebben twee groepen: in de ochtend en in de middag. De kinderen komen allemaal tegelijk binnen, dus het is steeds volle bak. Er gebeurt zoveel. Met woordkaarten, maar vooral handen en voeten, begeleiden we ze. Je moet je hele lichaam inzetten. Ondertussen zijn we daar allemaal gelukkig wel handig in geworden.’

Energie
Maar nu ze ouder wordt kost het haar fysiek veel kracht, en neemt de energie af. ‘Ik vind het zo leuk om kinderen te zien groeien. Het blijven succesjes als je ziet dat het beter gaat met een kind; dat de taal ontwikkelt en ze vrienden krijgen. Dat vind ik zo leuk aan peuters. Dat als ze vier zijn, je kan zeggen: met dit kind komt het goed. Dat heeft altijd overheerst. Maar nu heb ik toch besloten om ermee te stoppen na de zomer. Dat is een bewuste keuze, zodat ik volop kan genieten van mijn pensioen.’

Gemis
Geen eenvoudige beslissing, dat zien we direct. We vragen daarom wat ze het meest gaat missen. ‘De kinderen’, antwoordt ze resoluut. ‘Maar ook het team’, vervolgt ze. ‘Ik heb altijd leuke teams gehad, en daar zijn zoveel vriendschappen uit ontstaan. Ook dit team is weer geweldig. We vullen elkaar perfect aan. De een heeft praktische en creatieve vaardigheden, terwijl de ander digitaal heel sterk is. We maken echt gebruik van elkaars talenten, en dat horen we ook terug van ouders.’

Maar er zijn ook leuke dingen om naar uit te kijken: ‘Ik heb sinds kort een kleinkind, dus kinderen zijn gelukkig niet helemaal weg uit mijn leven. Ik kom sowieso nog langs om voor te lezen, en vrijwilligerswerk met kinderen wil ik ook oppakken. Maar mij is geadviseerd om eerst maar eens niets te doen’, lacht ze.

Voor iedereen die óók 40 jaar wil genieten van het werk, heeft Yvonne nog wel een tip: ‘Heb vooral lol in je werk. Zet je in voor wat je belangrijk vindt. Als je daar energie van krijgt, houd je het ook vol. Voor mij waren dat de kinderen. Loopt alles goed? Is iedereen happy? Dan ben ik dat ook.’